BRATUNAC: SJEĆANJE NA UBISTVO SRPSKOG DJEČAKA ŽIVOJINA, IMAO JE TEK JEDANAEST GODINA...

 Tokom muslimanske agresije, u periodu od 1992. do 1995. na području srebreničke regije svirepo je ubijeno 3267 lica srpske nacionalnosti, među kojima i 72-oje djece. Preko tri stotine mališana zadobilo je teške i lakše povrede ili je prošlo kroz logorske torture. Za zločine nad srpskim civilima do danas niko nije odgovarao

Živojin Milićević je civilna žrtva rata, učenik Osnovne škole u Bratuncu koji je svirepo ubijen 29. septembra 1992. od pripadnika muslimanskih formacija iz Srebrenice. Rođen je 02. aprila 1981. u mestu Lipenovići (opština Bratunac) gdje je živio sa ocem Stanojom, majkom Novkom i drugim članovima svoje porodice. 

Počevši od aprila 1992. pa sve do sredine 1994. pripadnici zločinačke tzv. Armije BiH predvođeni Naserom Orićem spalili su više od 150 srpskih sela i zaselaka i ubili 3267 meštana srpske nacionalnosti. Muslimanski vojnici iz Srebrenice i Potočara ubijali su bez milosti i žene i starce pa čak i djecu! 

Jedini cilj muslimanskih vojnika iz Srebrenice bio je da etnički očiste region Podrinja od srpskog stanovništva. Počevši od aprila 1992. pa sve do sredine 1993. jake muslimanske snage pod komandom Nasera Orića neprestano su napadale srpska sela i ubijale srpske civile. Ovi zločini su nastavljeni i kasnije ali u znatno manjem intenzitetu. 

Djeca u Srednjem Podrinju su ubijana vatrenim oružjem, noževima, mitraljezima, snajperima, granatama...U napadima muslimanskih ekstremista ubijeno je 72 a ranjeno nešto više od 350 djece srpske nacionalnosti. Na području čitavog Podrinja ubijeno je 128 djece, a ranjeno preko šest stotina mališana. 

Podsjećamo, 24. septembra 1992. muslimanski vojnici pod komandom Nasera Orića su napali selo Podravanje (opština Srebrenica) gdje su masakrirali i zapalili 40 srpskih civila, uglavnom žena i starijih, iznemoglih lica. Civli su kasapljeni i živi spaljivani, a dio njih se nakon rata vode kao nestali. 

Pet dana kasnije, vojska Nasera Orića iz Srebrenice započela je snažan artiljerijski napad na grad Bratunac. Ciljano su bombardovani civilni ciljevi, stambene zgrade, dječija igrališta, ustanove...zločinački projektil usmrtio je malenog dječaka Živojina Milićevića koji je od zadobijenih povreda preminuo. Sahranjen je dan kasnije na centralnom groblju u Bratuncu. Imao je samo jedanaest godina! Jedanaest godina i hiljade neostvarenih želja i snova...Pet dana kasnije, 5. oktobra 1992. muslimanske formacije su ponovo bombardovale civilne ciljeve u Bratuncu prilikom čega je ubijena dvanaestogodišnja djevojčica Zorica Božić, a zapaljeno je srpsko selo Fakovići prilikom čega je izmasakrirano 25 starijih civila, među kojima i deset žena.

GRANATIRANJE BRATUNCA - ZLOČIN BEZ KAZNE

Ljudi u opkoljenom Bratuncu živjeli su kao u paklu. Ljudi su umirali od gladi, bolesti, stresova a ambulanta je bila premala da primi sve ranjene i bolesne. Granate su padale po gradu, a taj pakao je trajao sve do jula 1995. kada je konačno zaustavljen teror nad srpskim stanovništvom. Iako je Srebrenica navodno demilitarizovana u aprilu 1993. to zapravo nikada nije do kraja realizovano o čemu svjedoče mnogobrojni napadi muslimanskih fanatika na srpska sela, te ubistva velikog broja civila sve do kraja jula 1995. godine. 

Prve granate na bratunačka srpska sela pale su još u proljeće 1992. a tada je ubijen i ranjen veći broj civila. Od detonacije je smrtno ranjena i tromjesečna beba Mirjana Petrović.

Tokom muslimanskog granatiranja opkoljenog grada Bratunca ali i mnogobrojnih srpskih sela u ovoj opštini, ubijeno je više desetina građana, među kojima i veliki broj djece. Još više civila je u tim besomučnim napadimo ranjeno, a mnogi civili su ostali trajni invalidi. Bratunac je dugo bio pod opsadom i blokadom,  neprestano izložen muslimanskom vatrom. U gradu je broj stanovnika bio udvostručen budući da je ovdje privremeno sklonište pronašlo više hiljada Srba koje su iz Srebrenice i okupiranih sela protjerale muslimanske snage Nasera Orića. 

Svjesni poraza na bojnom polju, Orić i njegovi vojnici iz Srebrenice, ti vječiti gubitnici, odlučili su se za novu kukavičku strategiju a to je bilo granatiranje grada. Na meti muslimanskih agresora bili su isključivo civilni objekti: stambene zgrade, pijace, bolnica, trgovi, javna mesta..birani su planski pijačni dani. Jedna od haubica, kažu preživjeli Srbi, bila je postavljena na školskom igralištu u Srebrenici. Odatle su ispaljivane granate koje su ubijale srpsku djecu i nejač.

Paradoksalno, u tom igralištu je podignuto sramno spomen obilježje za "71 bošnjačkog civila" iako je Hag utvrdio da je taj broj lažiran, da je stradalo 15 Bošnjaka, tačnije 8 agresorskih vojnika i sedam civila. Taj spomenik mržnje i laži podignut je bez dozvole kao provokacija sa namjerom da provocira porodice srpskih žrtava i unosi nemire. 

Svakodnevna granatiranja i bombe uništile su brojna djetinjstva a dječije igre i šale bile su zamenjene traumama i strahovima. Školska nastava je održavana vandredno i u skloništima a strah od granata i muslimanskih napada bio je uvijek prisutan. Rat je na živote građana opkoljenog Bratunca ostavio nemjerljive i neopisive posljedice. Djeca Bratunca bila su svakodnevno suočena sa velikim tragedijama i potresnim, traumatičnim scenama. Gledali su kako im umiru drugari, drugarice, majke, očevi, sestre...sva te slike užasa ostale su trajno urezana u sjećanjima svih Bratunčana. Dom zdravlja je danonoćno radio i bio je prepun ranjenih civila i branilaca grada. Ove slike užasa vrlo je teško zaboraviti i izbrisati i stoga se mora njegovati kultura sjećanja kako se stradanje našeg naroda nikada ne bi zaboravilo. 

Nažalost, za zločine nad građanima Bratunca i za razaranje jednog grada (njegove kulture i istorije) do danas niko nije odgovarao. Za uništena djetinjstva i prekinute mladosti nema krivaca. Dželati i rušitelji ovog prelijepog grada na Drini i danas spokojno šetaju Sarajevom, Federacijom BiH  ali i Podrinjem kao potpuno slobodni građani nagrađeni za svoja nedela. Građani Bratunca su zapravo veliki heroji koji su uspjeli da prežive sva razaranja i sve tragedije i ostanu čvrsto na zemlji. Ostali su na svojim vjekovnim ognjištima i uspješno odbranili svoje domove i svoj grad. Pravoslavna zvona i danas ponosno zvone a narod više ne živi u strahu i neizvjesnosti kao što je to bilo devedesetih godina.  

Stradanje civila tokom granatiranja grada nije obuhvaćeno zvaničnom komemoracijom, a nije poznato da li je podignuto neko spomen obeležje u znak sjećanja na žrtve granatiranja. Kako se ovakvi događaji više nikada ne bi ponovili i kako bi se očuvalo sjećanje na nevine žrtve, trebalo bi i neku ulicu, ustanovu ili pak igralište imenovati po malenoj Mirjani Petrović, po četvorogodišnjem Vladimiru Gajiću ili po drugim žrtvama, naročito onim dečijim. Spomen ploča sa njihovim imenima i likovima, te opisom stradanja otrgla bi ove događaj iz magle zaborava a svima bi služila kao trajni podsetnik i vječna opomena.