PAMTIMO JULI 1995. I MUSLIMANSKO GRANATIRANJE ZVORNIKA - ZLIKOVCI GAĐALI ŠKOLU I CIVILNE CILJEVE!

Počevši od aprila 1992. pa sve do jula 1995. muslimanska vojska je na teritoriji srednjeg Podrinja sprovodila teror i činila teške zločine. Tri ipo godine muslimanski vojnici (pa i civili) pod komandom Nasera Orića sejali su smrt nad srpskim narodom.

Masovni zločini, egzekucije, proterivanja, ubistva, masakriranja, silovanja  - sve su to činili pripadnici muslimanskih oružanih snaga iz Srebrenice! Za tri ipo godine ubijeno je 3267 Srba, među kojima i 72-oje dece. Hiljade nevinih ljudi je ranjeno ili je bilo zatočeno u zloglasne logore. Nema kuće koja nije zavijena u crno!

Šta god neko govorio o dešavanjima u julu 1995. činjenice su neumoljive:

Tog jula 1995. je zaustavljen muslimanski teror nad srpskim civilima i više hiljada progonjenih srpskih porodica se vratilo na svoja ognjišta odakle su ih brutalnim terorom oterali muslimanski vojnici, tačnije muslimansko vojno i državno rukovodstvo!

Iako muslimanska strana često voli da poginule Bošnjake u julu 1995. predstavlja kao nenaoružane civile, činjenice i podaci, najpre oni muslimanski, govore nam potpuno suprotno.

Srpski narod ubijan je sve do 11. jula 1995. godine! Doduše ubistva povratnika i civila nastavljena su i kasnije a traju i danas. Ali nepobitna je činjenica da su tih julskih dana muslimanski vojnici u svojoj nemoći, svesni da gube, ponovo ubijali srpsku nejač. 

Nakon spaljivanja srpskog sela Višnjica i masakriranja nevinih civila, započeta je opsežna kampanja ubijanja srpskog naroda. Sa muslimanskih položaja granatirana su i bombardovana srpska sela širom srednjeg Podirnja, a muslimanski borci u proboju su upadali u srpska sela i zaseoke - palili, pljačkali, silovali i ubijali srpsku nejač. Neki su zarobljeni i držani kao taoci. 

Teroristi su tih julskih dana napali srpska sela i zaseoke na području opštine Zvornik. Najteže je prošla Mesna Zajednica Baljkovica koje je još na samom početku rata u maju 1992. razorena uz brojne žrtve. Ubijeno je mnogo meštana i lica srpske nacionalnosti a tog julskog dana 1995.  muslimanski borci, koji će kasniji biti prozvani žrtvama genocida, izvršili su krvavi napad na grad Zvornik. 

Razornim granatama ciljano su gađani civilni objekti u strogom centru grada. Muslimanski teroristi su uz arlaukanje gađali stambene kuće, zgrade, osnovnu školu "Sveti Sava", dečije igralište...

Sirene za uzbunu, jauci i vrisci prolamali su se Zvornikom. Preplašeni pogledi izbezumljenih đaka i roditelja su scene koje se i danas nerado pamte. Na ulicama predivnog grada odvijao se pravi horor! Taman kada su svi mislili da je zlo pobeđeno, da su zločinci tzv. Armije BiH poraženi, desio se još jedan zločin. 

Bio je to poslednji udarac srpskom narodu. U krvavom piru život su izgubile prosvetne radnice, učiteljice koje su upravo ceo svoj život posvetile edukaciji mališana pokušavajući da od njih stvore dobre, čestite i poštene ljude.

Na brutalan način ubijeni su civili Borka Lazarević /33/, Biljana Lacković /31/ i Zoran Baumhak /28/. Oštećenja od granata vidljiva su na samom školskom igralištu, a i škola je pretrpela devastacije nakon čega je obnovljena. Namera srebreničkih zlikovaca je bila da pobiju učenike i decu koja su išla na nastavu što se samo Božijom voljom nije dogodilo.

Tih julskih dana 1995. ranjeno je mnogo srpskih civila, mnogi su ostali bez jednog ili više ekstremiteta, sa oštećenjem (ili potpunim gubitkom) vida ili sluha. Među teže ranjenima bio je i dečak Spasoje Koprivica, star 15 ipo godina, kojeg je granata ranila u desnu potkolenicu.  Posebno je teška priča devetogodišnje devojčice Milijane Nikolić, iz Kozluka kod Zvornika. Nju su muslimanski ekstremisti teško ranili tokom artiljerijskog napada na civilne ciljeve. Razorna moć granate nanela je nedužnom detetu teške povrede i traume za ceo život. U zvorničkoj bolnici amputirana joj je šaka a geleri su ostali svuda po telu. 

Tokom granatiranja Zvornika stradalo je ukupno 291 lice, od čega 52 osobe smrtno. Od neeksplodiranih muslimanskih granata narod je ginuo i u godinama nakon završetka rata.

Na meti muslimanskih granata tokom agresije bili su verski, kulturni i društveni objekti. Razoren je i čitav Kozluk. Pet pravoslavnih crkvi je demolirano i oštećeno a devastirana su i sva pravoslavna groblja. Početkom oktobra 1992. muslimanske snage su granatirale pravoslavnu crkvu Svetog Ilije i parohijski dom koji su tom prilikom teško oštećeni. Muslimanske snage su u dva navrata granatirale i Mali Zvornik 1992. i 1995. kada je ubijeno troje a ranjeno desetoro civila. O napadima na Zvornik i Mali Zvornik često su se tada mnogi javno hvalili.  Hladnog februarskog dana 1993. bošnjačke snage su neočekivano izvršile artiljerijski napad na Zvornik. Krvavi bilans ovog napada bio je veliki broj ranjenih i stradalih. 10. februara 1993. muslimanske snage su ubile dečaka Aleksandra Đorđića. Imao je samo godinu ipo dana. Iako nije ni znao šta je uopšte rat, Aleksandar je postao žrtva zlih i bezumnih ljudi. Jedina krivica ovog dečaka bila je njegova srpska nacionalnost. 

Ipak, veliko herojstvo su tokom odbrambeno-otadžbinskog rata pokazali su upravo zvornički lekari, doktori, hirurzi, medicinske sestre i uopšte celokupno medicinsko osoblje. Ovi heroji u belom proveli su čitav rat pomagajući unesrećenom stanovništvu, pružajući pomoć ranjenima i bolesnima. Dok su srpski borci branili grad na prvim linijama fronta, i heroji u belom su vodili  svoj rat u samom gradu, obavljajući najhumaniju ljudsku dužnost. Lečili su i spašavali živote građanima, ne gledajući uopšte ko se kako zove i kom se Bogu moli. Zvornički heroji u belom ispunili su svoju životnu misiju upisavši tako svoja imena u istoriju. Njihova imena zlatnim slovima će ostati upisana u istoriji srpskog naroda, kao simbol herojstva i borbenosti. Zvornička bolnica je upravo simbol otpora i nepokorivosti jednog naroda.

Posebnu dimenziju ovoj humanoj akciji spašavanja života daje i činjenica da je upravo zahvaljujući srpskim lekarima, spašen i veliki broj života bošnjačkih civila i dece. Iako je grad bio danonoćno razaran, iako su svakog dana u bolnicu dovoženi mrtvi i ranjeni civili i borci, niko nikada nije pomišljao na bilo kakvu osvetu. Zvornički lekari u nemogućim uslovima i pod kišom granata pružali pomoć svima, nezavisno kako su se pacijenti  zvali i kom su narodu pripadali. Svakom ranjeniku i pacijentu, pristupalo se maksimalno profesionalno, svi su tretirani isto i niko nikome nikada nije uputio ružnu reč. To bila teška vremena, ali da je kompletno osoblje, bez obzira na loše uslove, nedostatak lekova, medicinskog materijala...davalo sve od sebe da pomogne. U neadekvanim i neprilagođenim uslovima za medicinski tretman, doktori su ulagali nadljudske napore i trud da bi lečili hiljadu ranjenika.

O humanosti srpskih lekara su godinama kasnije u više navrata svedočili i sami pacijenti koji su u tom periodu bili deca i koji su prošli kroz zvorničku bolnicu.

Nevladine organizacije iz Bosne i Hercegovine i Srbije aktivno zataškavaju monstrozno zločine srebreničkih muslimana nad srpskim civilima, pa tako i ovaj strašan događaj počinjen u julu 1995. Za ove žrtve nema memorijalnih šetnji i minuta ćutanja! 

Udruženja žrtava kao i nevladine organizacije iz Bosne i Hercegovine već godinama pozivaju nadležne organe da procesuiraju počinioce i naredbodavce ovih strašnih zločina. Iako se zna sa kojih položaja je tzv. Armija BiH vršila granatiranje i koje jedinice su tu bile stacionirane, iako nije teško utvrditi ko je komandovao tim jedinicama i izdavao naređenja, za ovaj zločin protiv civilnog stanovništva još uvek niko nije odgovarao. Navodno se vode predistražne radnje. Pod hitno treba procesuirati te zločince a poražavajuće bi bilo ako oni i danas šetaju slobodno Zvornikom nakon svih tih zločina i strahota. Granatiranje Zvornika nije obuhvaćeno nijednom zvaničnom komemoracijom na nivou grada. Trebalo bi u gradu nekom prikladnom spomen pločom, zbog žrtava ali i zbog budućih naraštaja, obeležiti svako mesto gde je poginuo  civil ili dete za vreme granatiranja. 

Tokom muslimanske agresije na Zvorniku ubijeno je 1080 Srba, oba pola i svih starosnih dobi. U Zvorniku je prva žrtva bio Srbin a reč je o Mihajlu Stanojeviću, zastavniku i časnom, čestitom čoveku, koji je ubijen dok je pokušavao da pregovara i pomiri zaraćene strane kod sela Goduša. Pucanj u Mihajla bio je pucanj u mir. Tri dana kasnije i u samom gradu pala je srpska žrtva, vozač saniteta Rade Radović zvani Luka. 

O zločinima muslimanskih ekstremista najbolje govore fotografije u gradskoj spomen sobi. Nasmejani likovi novorođenčadi, žena, dece, starica, civila, zarobljenika, branilaca jasno svedoče da napadači nisu štedeli baš nikoga u svojim krvavim napadima. Civilima su odsecane glave, spaljivani su na ražnju, vezivani lancima i žicom pa streljani, živi su spaljivani...neki od najokrutnijih zločina u poslednjem ratu desili su se upravo u Zvorniku. Najmlađa žrtva agresije bio je Aleksandar Đorđić, dečak od godinu ipo dana a najstariji je bio Mihajlo Pantić, star 93 godine. Među žrtvama je bilo 21-o dete, dok je 120 mališana ranjeno. Na spisku nestalih tokom i nakon rata bilo je više od tri stotine ljudi koji su vremenom nalaženi u masovnim i pojedinačnim grobnicama i to uglavnom sa nepotpunim skeletima a danas se traga za još 32-oje ljudi. Ranjeno je i zlostavljano preko dve hiljade Srba, mnoge žene i devojke su silovane.