SEKA FILIPOVIĆ: "Srpkinja iz Kravica preživjela pokolj na Vidovdan 1944, zaklana na Božić 1993."

 Krstina Erić iz bratunačkog zaseoka Anđići kod Kravice slučajno je preživjela pokolj muslimanskih fašista na Vidovdan 1944. godine kada je izmasakrirano 38 Srba. Krstina  je uspjela da se spasi samo zato jer se kobnog dana nije nalazila kod kuće, ali su je potomci tih koljača - teroristi Nasera Orića ubili u kući pedeset godina kasnije na Božić 1993. godine, kada je na kravičkom području ubijeno 49 Srba civila.

Predsjednik Organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila iz Bratunca Radojka Filipović podsjetila je javnost na svoju ličnu tragediju i sudbinu bake Krstine koju su nepokretnu zapalili teroristi Nasera Orića 1993. godine. Filipovićeva je rekla  Srni da je na Vidovdan 1944. godine ubijena njena prabaka Savka Nikolić i njeno troje djece - Joka, Radojka i Neđo, dok je kćerka Krstina preživjela, ali su je ipak pet decenija kasnije nepokretnu u dubokoj starosti zajedno sa mužem Negoslavom ubili orićevi teroristi - potomci onih koji su joj ranije zaklali majku, dvije sestre i brata.

Muslimanski fašisti su na Vidovdan 1944. godine ubile 15 članova porodice Nikolić, 14 članova porodice Pavlović, šestoro Jovanovića i troje Vasića i za ovaj zločin niko nije odgovarao.

Krstina Erić je rođena 1912. godine a u trenutku ubistva imala je 81-u godinu.

Prošlo je više od 30 godina od zločina takozvane Armije BiH u Kravici i drugim srpskim selima bratunačke i srebreničke opštine, a niko od zločinaca nije odgovarao za ubistva, pljačku, paljevinu i uništavanje svega što je srpsko pod komandom zloglasnog Nasera Orića.

"Umjesto odgovornosti za ogromna srpska stradanja u dva svjetska i posljednjem Odbrambeno-otadžbinskom ratu u BiH i činjenje kontinuiranog genocida nad Srbima, Bošnjaci traže da se donese rezolucija o Srebrenici i navodnom genocidu nad njima, želeći da se tako oslobode odgovornosti za zločine koje su počinili", rekla je Filipovićeva.

Ona ističe da su na Božić 1993. godine u Kravici ubijeni oni Srbi koji su preživjeli Vidovdan 1944. godine i njihovi potomci, a ubijali su ih isti neprijatelji, odnosno unuci i sinovi onih muslimana koji nisu odgovarali za zločin počinjen u Anđićima, kao i ostala nedjela nad Srbima u dva svjetska rata.

Na pravoslavni Božić - 7. januara 1993. pripadnici muslimanske vojske predvođeni ratnim komandantom Naserom Orićem izvršili su napad na srpsko selo Kravicu i tom prilikom pobijali 49 civila - žena, dece i staraca. Najmlađe žrtve bili su četvorogodišnji Vladimir Gajić i petnaestogodišnji Novica Bogičević, a najstarija je bila Mara Božić, nepokretna starica od 89 godina koju su njenoj kući zapalili muslimanski vojnici.

Negoslav i Krstina ostali su u svojoj kući. Nisu stigli da se evakuišu, a i da su imali vremena nikada ne bi otišli iz sela, smatraju njihovi potomci. Bili su izuzetno istrajni i uporni u želji na ostanu na svom kućnom pragu. Naser Orić i njegovi saborci nisu imali milosti ni prema ženama, ni prema nepokretnim starcima a nisu bila pošteđena čak ni deca. Gotovo sve žrtve su ubijene nakon zarobljavanja i stravičnih tortura. Osim pripadnika 28. divizije tzv. Armije BiH u masakru su učestvovali i brojni muslimanski civili, žene i maloletnici od kojih su mnogi danas članovi udruženja žrtava i brojnih drugih političkih organizacija. 

U MZ Kravica nema kuće gde neko nije ubijen, mnoge su porodice zauvek ugašene, a porodice žrtava najviše boli činjenica što za monstruozna ubistva do danas niko nije odgovarao. Muslimanski vojnici na čelu sa komandantom Naserom Orićem, ratnim zločincem, sa namerom su organizovali zločin baš na ovaj veliki hrišćanski praznik jer su pretpostavljali da će meštani biti zauzeti obeležavanjem praznika i da neće pružati otpor. Jedini cilj napada na Kravicu bilo je istrebljenje srpskog civilnog stanovništva. Sve žrtve su bili sasvim obični ljudi - seljaci, zemljoradnici, domaćice, penzioneri...nije tu bilo nikakve organizovane vojske niti brigade, reč je o civilima. 

Zločinci su išli od kuće do kuće i ubijali i spaljivali srpske civile. Tog jutra Negoslav i Krstina ustali su veoma rano kako bi spremili božićnu trpezu sve sa ciljem da najveći praznik provedu onako kako dolikuje i kako običaji nalažu. U tom momentu u kuću su provalili Orić i njegovi vojnici koji su Negoslava i Krstinu mučili i zlostavljali a onda ih poubijali hicima iz vatrenog oružja. Po nekim informacijama Erići su još bili živi kada su ih Orićevi vojnici zapalili sa sve njihovom porodičnom kućom. Nisu se sažalili ni na to što je Krstina bila nepokretna. Supružnici su sahranjeni na Bratunačkom groblju.

"Zločini se ponavaljaju jer niko za njih nije kažnjen. Međunarodna zajednica u BiH i njeno pravosuđe nastavljaju tu praksu, čime šalju poruku da je legalno ubijati Srbe!? Neizricanjem kazni počiniocima ponovo se ohrabruju njihovi potomci na nove zločine. Oni stiču utisak da klanje i ubijanje Srba nije nezakonito, što potpiruje i stimuliše najavljeno donošenje rezolucije o Srebrenici", upozorava Filipovićeva.

Prema njenim riječima, podnošenje prijedloga te rezolucije vraća BiH u devedesete godine prošlog vijeka i izaziva mržnju i nepovjerenje umjesto izgradnje mira, povjerenja, pomirenja i suživota

Filipovićeva naglašava da je ovo stari scenario zapadnih sila za Srebrenicu, a muslimani ga samo dopunjavaju i tako održavaju mit o žrtvi koji su stvorili i o kome i mnogi od njih sa nezadovoljstvom sve češće govore jer uviđaju da je priča o navodnom genocidu nekima veoma unosan posao i da od toga lagodno žive.

Ona ukazuje da Nijemci ignorišu i iz pamćenja brišu istorijsku istinu o zločinima, koje su počinili u ratovima na ovim prostorima, a muslimani konstantnom i kontinuiranom pričom o navodnom genocidu u Srebrenici nastoje da ponovo prikriju i izbjegnu odgovornost za zločine nad srpskim narodom u BiH, posebno u Podrinju.

Filipovićeva ističe da Bošnjaci na taj način skreću pažnju sa svojih zločina da bi ostali nekažnjeni, kao i za masovne zločine počinjene nad Srbima u oba svjetska rata.

Ona je izrazila ogorčenje što se u prijedlogu sramne rezolucije uopšte ne pominje da su u posljednjem ratu u BiH muslimanski ekstremisti i vojne formacije u Srebrenici i okolini ubile više od 3.000 Srba, od kojih gotovo polovina civila.

"Ne pominje se da su muslimanski ekstremisti i vojne formacije iz Srebrenice počinile brojne masovne monstruozne zločine nad civilima u srpskim selima u srednjem Podrinju", ukazala je Filipovićeva.

Radojka Seka Filipović simbol je nepokorivosti, čelične snage i istrajnosti. Ova hrabra i časna žena, oličenje prave Srpkinje, se već trideset godina neumorno bori za pravdu i istinu kada je reč o srpskim žrtvama. Iako se njena borba ponekad čini kao "borba sa vetrenjačama", Seka ne odustaje! 

Radojka Seka Filipović je baš poput mnogih drugih Srba tokom poslednjeg rata doživela veliku porodičnu tragediju kada je izgubila članove uže i šire porodice. Kao predsednica Opštinske organizacije porodica zarobljenih i poginulih boraca i nestalih civila Bratunac, Radojka Filipović godinama organizuje komemoracije u znak sećanja na srpske žrtve, podseća, opominje, insistira na pravdi i neguje uspomene na sve žrtve proteklog rata. Nebrojano puta je prisustvovala suđenjima za ratne zločine, trpela brojne napade od strane muslimanskih fanatika ali nikada nije odustala. Osim negovanja kulture sećanja, organizacija na čelu sa gospođom Filipović nebrojano mnogo puta je pomagala porodicama srpskih žrtava sa područja bratunačke opštine a humanitarne akcije se i danas uspešno realizuju. Seka veoma često učestvuje na tribinama i konferencijama u RS a sve sa ciljem da pomogne preživelim srpskim žrtava, porodicama žrtava i žrtvama ratne torture. 

U napadu na njen rodni Bjelovac 14. decembra 1992. ubijeni su joj suprug Dragan i svekar Dragoljub kao i mnogobrojna rodbina. Istog dana zarobljeni su i u srebrenički logor odvedeni njena svekrva, jetrva i njeno dvoje dece - trogodišnja Olivera i sedmomesečni Nemanja. Svekrva Dostana je u logoru doživela teške patnje i torture a od posledica zlostavljanja preminula je nekoliko godina kasnije i nju takođe možemo ubrojati u žrtve rata. Tada je u potpunosti opljačkana i uništena kuća Filipovića.

U napadu muslimanske vojske na srpsko selo Kravica 7. januara 1993. godine, ubijeni su Sekini baka i deka - nepokretna Krstina Erić (81) i njen suprug Negosav (79). Oboje su mučeni pa ubijeni i zapaljeni od strane pripadnika muslimanske vojske pod komandom Nasera Orića. Osim članova uže porodice, Radojka Seka Filipović izgubila je i više desetina rođaka kao i brojne prijatelje. Tako su u napadu muslimanskih snaga na MZ Bjelovac 28. juna 1992. stradali (ubijeni) brojni članovi familije njenog supruga, među kojima su bili i šesnaestogodišnja Verica Filipović i njen otac Živan.

Seka je već te kobne 1992. godine postavila sebi kao životnu misiju - borbu za pravdu sa željom da počinioci zlodela u njenom ali i u drugim srpskim selima budu procesuirani i pravedno kažnjeni. Njena ćerka imala je samo tri godine kada je ostala bez oca i Radojka je tokom tih burnih ratnih i poratnih godina morala svom detetu biti i majka i otac. Borila se kao lavica, hrabro i neustrašivo. Utehu je, kako je sama istakla, pronalazila najviše u svojoj ćerki koja joj je bila glavni oslonac ali i u rođacima, prijateljima kao i u pravoslavnoj veri.

Od 2006. godine Organizacija porodica zarobljenih boraca i nestalih civila opštine Bratunac aktivno i intenzivno radi na borbi za postizanje pravde i istine. I pored lične tragedije, ova čestita, hrabra žena je smogla snage da se aktivno uključi u sva pitanja vezana za boračku populaciju i za žrtve odbrambeno-otadžbinskog rata. Od samih početaka, Seka je uvek bila tu za svoje sugrađane a kroz organizaciju se trudila da pomogne svakom članu, da sasluša, da uputi reč utehe, da ponudi pomoć i lično se angažuje kako bi olakšala tešku svakodnevicu svojih sugrađana.

Skromnost ove žene najbolje se uočava i u tome što ona nikada svoju tragediju nije stavljala u prvi plan. Čak ni kada se obeležava zločin u Bjelovcu, Seka Filipović uvek pomene druge žrtve i porodice bez želje i namere da favorizuje svoju bol i svoju patnju. Upravo zbog toga je narod voli, ceni i poštuje.

Nema komemoracije koju nije organizovala ili kojoj nije prisustvovala kada je reč o bratunačkim žrtvama. Osim svoje opštine, redovno prisustvuje i komemoracijama u susednim opštinama poput Srebrenice, Vlasenice i Zvornika a u svoje lično ime i u ime organizacije koju predstavlja bila je prisutna na brojnim obeležavanjima stradanja Srba od Sijekovca, Gornje Jošanice, Sarajeva i drugim značajnim datumima Republike Srpske.

Godinama ova čestita i poštena žena diže svoj glas protiv nepravde. Svojim višegodišnjim angažovanjem i javnim govorima koji su poput istorijskog časa, motivisala je i brojne mlade ljude što iz Bratunca, što iz čitave Republike Srpske i Srbije da se posvete ovim temama i aktivno uključe u proces očuvanja sećanja na stradanje srpskog naroda u srednjem Podrinju. Više puta je išla pred sudove - i pred zgradu Suda BiH u Sarajevu, i pred Haški tribunal. Govorila je o stradanju srpskog naroda, tražila je pravdu...i po kiši i po suncu, i po snegu, neretko i sama išla da je da podrži porodice srpskih žrtava, da se bori, da se i naš glas čuje. I kada je vođena farsa od suđenja zločincu Naseru Oriću, Seka Filipović je u sred Sarajeva, hrabro i bez straha pred kamerama federalnih medija iznela činjenice o strašnim zločinima koje je muslimanska armija počinila. I dok su supruge i majke muslimanskih zločinaca zlobno palacale jezikom izbacujući otrov, mržnju i goleme laži iz svojih usta veličajući zločine nad Srbima, Seka Filipović je hrabro iznosila istinu i činjenice. I zaista srpski narod je i pobedio zahvaljujući upravo onoj staroj izreci "Dok se oni brane lažima, mi ćemo ih uvek tući istinom". Upravo zato ovakvi ljudi su ugledni građani Bratunca prema kojima svi iskazuju duboko poštovanje i zahvalnost, dok onima koji su razarali srpska sela i rušili Bratunac, samo i preostaje da iz sigurne daljine, recimo iz Sarajeva, laju i prosipaju laži.