SJEĆANJE NA DOBROG I HUMANOG ASMIRA ŠUMIĆA IZ PRIJEDORA - UBIJEN JER JE BIO ČOVJEK

Iako je od smrti Asmira Šumića prošlo trideset godina, sjećanja na njegov lik, poštenje, humana djela i vedar duh i danas žive. Asmir živi u sjećanjima svojih prijatelja i komšija, u srcima svojih sugrađana koji o njemu imaju samo one najljepše riječi i brojne pohvale. 

Asmir, sin Derviša, rođen je 05.01.1962 u Donjoj Ljubiji kod Prijedora. Bio je Musliman i volio je ljude svih vjera i nacija. Ovog čovijeka, sjećaju se Prijedorčani, krasile su najljepše ljudske osobine, bio je predobar, pošten, velikodušan. Uvijek bi se dobri Asmir našao za sve ljude kada bi nekome pomoć bila neophodna, vrata njegovog doma bila su svakome širom otvorena. Gledao je kakvu ko dušu ima i tako se ophodio prema ljudima. Tako  su ga vaspitali roditelji a u tom duhu se i on ponašao. Imao je prijatelje među pripadnicima svih naroda. Volio je Srbe, uvijek bi prvi čestitao komšijama praznike, bio je osoba za primjer.

Upravo zato mu je i raspad zajedničke nam države veoma, veoma teško pao. Nije mogao Asmir povjerovati da će se ljudi, prijatelji i kumovi odjednom gledati preko nišana. Nije pristajao na to. Ni kada je prvi metak opalio u Prijedoru, ni kada je prva žrtva pala u ovom gradu a to je bio Srbin Radenko Đapa, nije se Asmir želio odricati svojih načela. Nije želeo uzeti pušku, nije želio pucati na komšije Srbe. Ostao je sa njima i tokom najžešćih sukoba. Bilo je još takvih primjera. Živjeli su obični ljudi i tokom tih paklenih dana i dalje zajedno, pomagali se pa i štitili jedni druge kada je to bilo neophodno. 

Asmir Šumić je ubijen u večernjim časovima 22.08.1993. na pragu svoje porodične kuće u Donjoj Ljubiji. U krivičnoj prijavi navodi se kako muslimanski vojnici, pripadnici Armije BiH - Muharem Hopovac i Mustafa Hopavac. Asmir je kobne večeri izašao u svoju baštu kada su ekstremisti u njega ispalili dva smrtonosna hica iz automatskog oružja. Imao je 31 godinu. 

U tom periodu na području Prijedora i Kozarca počinjen je niz ubistava i zločina nad srpskim civilima koja su izvršena na identične i veoma slične načine što potvrđuje činjenicu da su organizatori i počinioci bili isti ljudi. Istoričar Goran Radaković piše kako su sve te zločine izvršile paravojne grupe muslimanske tzv. Armije BiH koje su se povukle na planinu Kurevo, između reke Sane i Ljubije nakon što je njihov napad na grad Prijedor uspešno odbijen. Radaković piše kako su "na Kurevu konsolidovali svoje redove i organizovali se za izvođenje novih napada na vojsku, policiju i civile, a da tada nisu bili pošteđeni ni Muslimani koji su prihvatili srpsku vlast u Prijedoru. Vođa ove grupe bio je Kemal Alagić zvani Divjak. Radaković navodi da " su pripadnici Alagićeve grupe pre nego što su pohvatani 4. novembra 1993. godine, počinili mnoge zločine nad Srbima i muslimanima u okolini Prijedora." Radaković navodi da su 21. jula 1992. godine napadači likvidirali maloletnog dečaka Mirka Daljevića, starog šesnaest godina kao i da su istog dana zarobili  Zorana Joškića, kojeg su odveli u šumu Kurevo i tamo ga nakon mučenja likvidirali 23. jula. Istog dana u mestu Raljaš ubijeni su Borislav Žujić, Milenko Gojić i Milan Đurguz.

U mestu Končari su 3/4. avgusta 1992. godine napadači ubili civila Stojana Dotlića, kome su provalili u kuću i u predelu vrata i lijevog ramena naneli mu nožem dve rane, koje su bile smrtonosne. Krajem avgusta 1992. godine, piše Radaković, počinjeni su zločini u mestima Lamovita, Kozaruša i Podgrađe. U Lamovitoj su 27. avgusta ubijeni civili Stojan Janjić i Marko Dakić, koji su ubijeni s leđa, dok su se vozili na traktoru, kojeg su pripadnici paravojnih formacija nakon toga zapalili zajedno sa leševima ubijenih. U Kozaruši je 29. avgusta ubijen civil Ostoja Baltić, na čiji je automobil, koji se kretao starim putem Prijedor–Kozarac, otvorena vatra, a nakon što su vozača ubili, zapalili su automobil. Istog dana u Podgrađu je ubijen civil Božo Inđić, u čiju je kuću upala jedna grupa, a nakon ubistva kuću su zapalili. Stojanka Cvetojević i njena stara majka jedva su uspele da prežive masakr. Radaković piše kako je dana 8. septembra 1992. godine u Zecovima došlo do novog zločina, kada su ubijeni Milan Stupar i njegov 14-godišnji sin Stojan kao i komšija Rade Babić koji je bio invalid. Zločinci su leš Stojana Stupara zapalili, a leševe Milana Stupara i Rade Babića bacili u bunar, nakon čega su dio bunara nad zemljom zapalili." Radaković spominje i slučaj o likvidaciji jedne muslimanske porodice u noći između 13. i 14. avgusta 1992. godine, i to zbog činjenice da njihov blizak član bio pripadnik Vojske Republike Srpske. Pri povratku sa linije, taj Musliman je saznao za likvidaciju roditelja, brata i snahe, ukupno sedmoro članova, zbog čega se razočarao u svoj narod i promenio ime i prešao u pravoslavlje. 

O ubistvu Asmira Šumića, Radaković piše:

"Muslimanske paravojne snage su nastavile svoj teror i tokom 1993. godine. Tako su u Donjoj Ljubiji 22. avgusta 1993. godine ispred njegove kuće usmrtili Asmira Šumića. Do kraja 1993. godine pohvatani su skoro svi ekstremisti i predani u Istražni zatvor Banja Luka."

Nije poznato da li su i na koliko godina osuđeni počinioci ovog zločina ali jedno je sigurno: Sjećanje na čojstvo, ljudskost i dobrotu velikog Asmira Šumića živi i živeće vječno, uspomene na njegovu dobrotu nikada neće izbledeti. Asmir je dokaz da nisu svi Muslimani razmišljali isto i bili  za stvaranje muslimanske države bez Srba. Ovakvi ljudi zaslužuju ulicu u centru grada da njihova djela služe kao primjer budućim generacijama.