"SRBE SU VEZANE BACALI U DRINU I ŽIVE SPALJIVALI PO KUĆAMA" - STRAHOTE IZ GORAŽDA O KOJIMA SE ĆUTI!
Čini se da ni u Berlinu 1939-1945 nije bio toliko izražen i jak fašizam, kao što je to bilo u Goraždu u proleće i leto 1992. Ovaj grad je sinonim za ratne torture, strahovita zlostavljanja i silovanja koja su počinjena tokom poslednjeg rata u Bosni i Hercegovini.
Ako se širom čitavog Balkana traži grad koji je prošao kroz najteže, ljudskom umu nezamislive muke, čije su stanovnike zločinci masovno istrebljivali, a žene silovali i podvrgavali najvećem poniženju, ako tražimo grad kojem su ubili dušu i pretvorili ga u sablasnu pustoš, onda je jedan od njih svakako i Goražde.
Teror i genocid u Goraždu je svojom okrutnošču najbolje oslikao fašističke, zločinačke ciljeve režima Alije Izetbegovića i ideje o stvaranju čiste "muslimanske države Bosne i Hercegovine" gde ne bi bilo mesta ni za pripadnike drugih vera i nacija, ali ni za one koji drugačije misle. Upravo iz tih razloga stravičan genocid nad Srbima u Goraždu sa svojim sastavnim dimenzijama kulturocida, ekocida, etnocida, urbicida i elitocida, silovanja, mučenja u koncentracionim logorima smrti, nasilnim proterivanjima predstavlja najefektnije sredstvo za spoznaju muslimansko-bošnjačkog zločina protiv čovečnosti i zločina protiv humanitarnog i ratnog prava. Iako su prve srpske žrtve pale još u aprilu 1992. rat je u ovom gradu počeo 4. maja 1992. kada ujedno počinje organizovano ubijanje i zlostavljanje srpskog stanovništva. Pogrešno je reći da je u Goraždu vođen ravnopravan rat između dve strane. Naprotiv tog maja 1992. jedna (bošnjačka) strana je ubijala, a druga (srpska) je ubijana. Istovremeno, muslimanske snage su od 33 sela gde su živeli Srbi, popalili čak 32. Ostalo je čitavo samo selo Šašići koje je pretvoreno u logor gde su mučeni, zlostavljani i ubijani srpski civili. U Goraždu je formirano čak 19 logora smrti iz kojih je malo ko izašao živ. Upotrebom nezamislivih metoda ubijanja, mučenja, silovanja, proterivanja, rušenja i uništavanja materijalnih i duhovnih dokaza o postojanju srpskog naroda i uništavanju vrednosti ideje Jugoslavije i jugoslovenskog duha na kojima se zapravo temelji ujedinjena Evropa i civilizovani svet, rušio se jedan grad ali i svi ljudi toga grada.
Upravo je Goražde tog 4. maja 1992. postalo glavno vojno uporište gde su bile skoncentrisane snage muslimanske tzv. Armije BiH i mnogobrojnih paravojnih formacija. Upravo su iz Goražda kretali svi napadi do zuba naoružanih muslimanskih vojnika na nezaštićena srpska sela oko Goražda, ali i oko Foče, Čajniča, Višegrada, Pala...
U Goraždanskom paklu tri ipo godine je provela i Borka Petković, koja je tada imala 38 godina. Živela je sa suprugom i sinom u centru grada. - Rat u Goraždu je počeo 4. maja 1992. ali su dešavanja krenula još u martu 1992. kada je Alija Izetbegović održao mevlud u Foči. Tada su u Goraždu zauzeli sve što su mogli. U Goraždu je od tog dana nastala opšta pljačka, trajalo je mjesec dana, ništa nije ostalo, sve su opljačkali..i muslimanski vojnici i civili. Muža su mi uhapsili i odveli u logor. Dijete mi je imalo temperaturu 40 stepeni, a onda je došao muslimanski vojnik, rođak od Ligate, mladić od 16 godina i uperio tetejac mom djetetu na sljepoočnicu uz riječi "Ušuti to dijete, da ne ostaneš i bez njega, četničko dijete". Muž mi je poslije razmijenjen. Pričao je da su ga polivali i tukli. Kada je došao, nije imao prva dva zuba, imao je modrice i veliki ožiljak. Najviše ga je tukao taj Subašić. Moj muž je čuo jauke i zapomaganja drugih Srba u logoru. Poslije smo čuli od Srba, da je dosta ljudi ubijeno i bačeno sa mosta..tijela su plivala, a muslimani su vikali kako su to "Fočanski četnici".
1. avgusta 1992. smo bili u tzv. logoru kod Donjeg Mosta. Pokupili su nas pred našu slavu. Vrištala sam šta će biti sa nama? Prišao je neki klinjo i rekao kako će nas staviti na prvu liniju da nas ubiju. To je bio plan da nas gurnu na prvu liniju. Bilo je užasnih provokacija po ulici od kojih imam trauma. Taj Ligata je vikao meni i svim Srpkinjama "Oj četnikušo krvi ću ti se napiti". Znam da su Zoru Trivković bacili sa terase. Maltretirali su mnoge srpske porodice. Iz moje zgrade su zarobili Duška Nikolića i njegovog brata. Duška nikada nisu pronašli.Slavko Pantović je ubijen sa svezanim rukama, Drina je tad bila niska. Učitelj Milo Danilović je ubijen sa svezanim rukama, u Drini kod mosta na Kopačima. I Kova Vuković, isto iz komšiluka je ubijena. Sve su to činile komšije muslimani. Mene su kasnije odveli u MUP, odatle se niko nije vratio. Jer kažu ko je otišao u MUP, taj je samo Drinom plovio, taj je nađen u potoku. Tamo su me ispitivali. Muslimani su sedam dana slavili u Goraždu nakon pokolja srpskih civila i djece na Nikoljdan u Jošanici. Tada su pobili civile i djecu. A muslimani su pričali kako su sve opljačkali i najeli se kao nikad. - ispričala je Borka.
U "Crnoj Knjizi" Miroslava Toholja objavljeno je i svedočenje Srpkinje iz Goražda koja je uspela da preživi torture muslimanskih vojnika. - Trideset i nešto Čarapića su zatvorili u MUP. Tamo su silovali Č. S., V. i još mnogo drugih žena i djevojaka su silovali. Moja sestra Jelisavka lično je gledala kada su Radanu Pljevaljčiću urezivali polumjesec i zvijezdu po tijelu. Milana Zdjelara su vezali i bacili u Drini. Hvalili su se kako su mnogo Srba u Goraždu poubijali i bacili u Drinu. - ispričala je svedokinja.
U napadu na Osječane u leto 1992. ubijeno je petnaest civila a gotovo svi su živi zapaljeni po svojim kućama. Vukosava Nešković (70), Kosa Nešković i Milka Vukadin (57) su nakon strahovitih tortura izgorele u svojim kućama, a jednako strašnu smrt su toga dana doživeli i supružnici Savka (72) i Nikola Vukadin (82), kao i njihova komšinica Milja Vukadin (70). U stravičnoj eksploziji život je izgubila i Mila Vuković, stara 43 godine. U selu Kolakovići u junu 1992. živo je zapaljeno dvanaest starijih civila a u selu Jabuka zlostavljane su pa žive zapaljene slepa starica Milka Kovač (82 ) i nepokretna Zorka Simović (67). U junu 1992. po svojim kućama su zapaljeni Milenko Pljevaljčić (63) iz Pribjanovića, Zora Pljevaljčić (63) i Ranka Pajović (82) a u julu je prilikom napada na selo Krmaluša u svojim kućama izgorelo šestoro meštana među kojima i starci Rajko Trivan (67) i Aleksa Elez (62), inače duševno bolesna osoba.
Kod mesta Kukavice 27. avgusta 1992. najpre su pokošeni rafalima pa živi zapaljeni civili koji su pokušali da napuste Goraždanski pakao. Ubijeno je 28 a ranjeno više od 80 ljudi. Među žrtvama su bili tromesečna beba Milan Đurović, Vaso Samardžija (1909), starica Tankosava Gavrilović (82), Darinka Subotić (1912), Joka Ikonić (65), Janko Jakšić (64), Biljana Rakanović (30), Dragana Spasojević (24), Dalibor Matović (10), Zdravko Matović (41), Radoslav Đurđević (11), Radojka Đurđević, Janja Mutlak (44), Sava Pljevaljčić (80), Dražen Henek (20)...
U plamenu svojih kuća živote su izgubili i Darinka Čarapić (83), Novica Nešković (90), Dejan (81) i Radojka Jagodić (82), Mila Spaić, Ljeposava Matović (67), Dragica Andrić (88), Anđa Mirković (72), Milja Kovačević, Stanojka Ičagić (57), njena nepokretna majka Božana Ičagić (83) i mnogi drugi. Genocid nad Srbima u Goraždu najbolje se vidi i kroz sistematsko zatiranje i uništavanje verskih, sakralnih i kulturnih objekata u vlasništvu Srba. Gotovo sve crkve, kapela i groblja su razorene, minirane i popaljene a na meti vandala našla se i čuvena Goraždanska štamparija, simbol ovog grada.
Počevši od aprila 1992. pa sve do kraja 1995. na ovom području je zverski ubijeno blizu osam stotina građana srpske nacionalnosti, svih uzrasta - od tromesečne bebe do 94 godine. Na području šire regije Gornjeg Podrinja ubijeno je 2 280-oro ljudi, među kojima je najviše bilo žena, staraca i dece.
Na području Goražda je prema podacima Republičkog centra za istraživanje rata i ratnih zločina postojalo čak 19 logora za Srbe, dok je na području Gornjeg Podrinja bilo ukupno 33 logora gde su vršena prisilna zatvaranja, mučenja, silovanja, zlostavljanja i ubistva Srba. Osim Srba, tešku sudbinu su doživeli i ljudi iz mešanih brakova i brojni muslimani koji su stali u odbranu svojih komšija oštro se suprotstavivši tadašnjem zločinačkom muslimanskom režimu. Po završetku rata, pronađeno je 85 masovnih i pojedinačnih grobnica sa posmrtnim ostacima srpskih civila. Nažalost, procenjuje se da je broj grobnica i do tri puta veći, budući da se veliki broj ljudi i dalje nalazi na listi nestalih.
U Goraždu i danas među bošnjačkim stanovništvom vlada aktivan zavet ćutanja kada je reč o stravičnim ratnim zločinima a stravični masakri nad decom i civilnim stanovništvom u Goraždu se i danas predstavljaju i obeležavaju kao "oslobodilačke akcije". Na pitanje od koga su oslobađali čista srpska sela i zašto su ubijali civile i nemoćne starce, oni nemaju odgovor. Pognu glavu i zaćute...
Sta reci ? a ostati normalan
ОдговориИзбриши